شبِ سرد 2
ﺷﺪﺕ ﺍﺷﮏ ﻫﺎﻡ ﺍﻭﻥ ﻗﺪﺭ ﺯﯾﺎﺩ ﺑﻮﺩ
ﮐﻪ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﮔﻔﺘﻦ " ﺧﺪﺍﻓﻆ " ﺭﻭ ﻫﻢ ﺍﺯﻡ ﮔﺮﻓﺖ؛
ﯾﻪ ﻗﺪﻡ ﻋﻘﺐ ﺭﻓﺖ، ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﺮﮔﺸﺖ
ﻭ ﺩﻭﯾﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖِ ﺍﺗﻮﺑﻮﺱ .
ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻡ ﺭﻭ ﺑﺎ ﻋﺠﺰ ﺑﺴﺘﻢ ﺗﺎ ﺷﺎهد
ﺩﻭﺭ ﺷﺪﻥ ﻣﺤﻤﺪ ﻧﺒﺎﺷﻢ،
ﺍﻣﺎ ﺑﺎ ﻓﮑﺮ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻣﺸﺨﺺ ﻧﯿﺴﺖ
ﺗﺎ ﮐﯽ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﺒﯿﻨﻤﺶ ﭼﺸﻢ ﻫﺎ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺳﺮعت
ﺑﺎﺯ ﮐﺮﺩﻡ
ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺭﻭﯼ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﭘﻠﻪ ﺍﺗﻮﺑﻮﺱ،
ﺩﺳﺘﺶ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺩﺭﮔﺎﻩ ﺩﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻭ ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ
ﺳﺮﺥ ﺍﺯ ﺍﺷﮏ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ .
ﺩﺳﺖ ﻟﺮﺯﻭﻧﺶ ﺭﻭ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﯽ ﺧﺪﺍفظ
ﺑﺎﻻ ﺁﻭﺭﺩ، ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺗﻠﺨﯽ ﺯﺩﻡ ﻭ ﻣﺘﻘﺎﺑﻼ ﺩﺳﺘﻢ ﺭﻭ
ﺑﺎﻻ ﺁﻭﺭﺩﻡ .
ﺑﺎ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪﻥ ﺩﺭ ﺍﺗﻮﺑﻮﺱ ﻗﺪﻡ ﺑﯽ ﺟﻮﻥ
به ﺳﻤﺖِ ﺍﺗﻮﺑﻮﺱ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻢ؛
ﮐﻪ ﺍﺗﻮﺑﻮﺱ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮﺩ ﻭ ﻧﮕﺎﻫﻢ من
ﺗﺎ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﺤﻤﺪ ﮐﻪ
ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﺷﯿﺸﻪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﻗﻔﻞ ﻣﻮﻧﺪ .
ﺑﺎ ﺩﻭﺭ ﺷﺪﻥ ﺍﺗﻮﺑﻮﺱ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻡ ﺭﻭ ﺑﺴﺘﻢ
ﻭ ﻧﻔﺴﻢ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺩﺍﺩﻡ، ﺯﯾﺮ ﻟﺐ ﺯﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮﺩ :
ﺧﺪﺍ ﭘﺸﺖ ﻭ ﭘﻨﺎﻫﺖ ﻣﺤﻤﺪ .
*********
ﺑﺎ ﺗﻮﻗﻒ ﻭﺍﺣﺪ ﻭ ﻫﺠﻮﻡ ﺟﻤﻌﯽ
ﺍﺯ ﺯﻧﺎﻥ ﺑﻪ ﺳﻤﺖِ ﺩﺭ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﺍﻭﻣﺪﻡ،
ﺩﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﻡ ﮐﺸﯿﺪﻡ ﻭ ﺍﺷﮏ ﻫﺎﻡ
ﺭﻭ ﭘﺎﮎ ﮐﺮﺩ؛ ﺍﺯ ﺟﺎﻡ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﻡ، ﻣﯿﻮﻥِ ﺍﻭﻥ ﻫﻤﻪ ﺯﻥ
ﮐﻪ ﯾﮏ ﺩﯾﮕﺮ ﺭﻭ ﻫﻮﻝ ﻣﯽ ﺩﺍﺩن
ﺗﺎ ﺳﺮﯾﻊ ﺗﺮ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺑﺸﻦ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺳﺨﺘﯽ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺍﻭﻣﺪﻡ .
ﭘﺎﻡ ﺭﻭ ﺍﺯ ﻭﺍﺣﺪ ﮐﻪ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ،
ﻧﻔﺴﻢ ﺭﻭ ﮐﻪ ﺗﺎ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺷﺪﻥ
ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ؛ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺑﻮﯼ ﻋﺮﻕ ﭘﯿﭽﯿﺪﻩ
ﺩﺭ ﻓﻀﺎﯼ ﺗﻨﮓ ﻭﺍﺣﺪ ﺍﻭﻥ ﻫﻢ ﻭﺳﻂ ﺯﻥ ﻫﺎﯾﯽ
ﮐﻪ ﻫﺮ ﮐﺪﻭﻡ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﮔﺮﻣﺎﯼ ﻋﺮﻕ ﺳﻮﺯ ﺑﻮﯼ ﺑﺪ
ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻥ ﺧﻔﻪ ﻧﺸﻢ .
ﺩﻭ ﻗﺪﻡ ﺭﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﺍﺯ ﺷﻠﻮﻏﯽ ﺧﻼﺹ ﺑﺸﻢ
و ﭘﻮﻝ، ﺗﻮ ﺟﯿﺒﻢ ﺭﻭ ﺩﺭ ﺑﯿﺎﺭﻡ، ﮐﻪ ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ ﺩﺍﺩ ﺯﺩ :
ﻫﯽ ﺧﺎﻧﻮﻡ ﮐﺠﺎ ﮐﺮﺍﯾﻪ ﺭﻭ ﺣﺴﺎﺏ ﻧﮑﺮﺩﯼ؟
ﺁﺧﻪ ﻧﺎﻣﺮﻭﺕ ﭘﻮﻧﺼﺪ ﺗﻮﻣﻦ ﻫﻢ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺩﺍﺭﻩ؟
ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﻪ ﺑﺮﺍﯼ
ﻫﻤﯿﻦ ﮔﯿﺞ ﺳﺮﻡ ﺭﻭ ﺑﺎﻻ ﺁﻭﺭﺩﻡ،
ﻧﮕﺎﻩ ﺧﯿﺮﻩ ﺍﺵ ﺭﻭ ﮐﻪ ﺩﯾﺪﻡ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺍﻡ
ﺭﻭ ﺑﻪ ﺳﻤﺖِ ﺧﻮﺩﻡ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻭ ﮔﻔﺘﻢ :
- ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﻮﺩﯾﺪ؟
ﺑﺎ ﻏﯿﺾ ﮔﻔﺖ :
- ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ ﻋﻤﻪ ﺧﺪﺍﺑﯿﺎﻣﺮﺯﻡ ﺑﻮﺩﻡ .
ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﮔﻔﺖ :
- ﮐﺮﺍﯾﻪ ﺭﻭ ﺭﺩ ﮐﻦ ﺑﯿﺎ ﺑﺒﯿﻨﻢ .
ﺍﺯ ﻟﺤﻦ ﺗﻨﺪﺵ ﺍﺻﻼ ﺧﻮﺷﻢ ﻧﯿﻮﻣﺪ،
ﺍﺧﻢ ﻫﺎﻡ ﺭﻭ ﺗﻮ ﻫﻢ ﺑﺮﺩﻡ ﺟﻠﻮ ﺭﻓﺘﻢ؛
ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﮔﻔﺘﻢ :
ﻫﯽ ! ﭼﻪ ﺧﺒﺮﺗﻪ ﺻﺪﺍﺕ ﺭﻭ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﯽ
رﻭ ﺳﺮﺕ ﻣﮕﻪ ﺳﺮ ﺁﻭﺭﺩﯼ؟
ﭼﯿﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﺮﺩﯼ ﻣﺜﻞ ﺧﻮﺩﺕ ﮔﺸﻨﻪ ﯼ
ﭘﻮﻧﺼﺪ ﺗﻮﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ؟
ﭘﻮﻝ ﺭﻭ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺟﯿﺒﻢ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﮔﺮﻓﺘﻢ :
ﺑﯿﺎ ﺑﮕﯿﺮ ﯾﻬﻮ ﻧﻤﯿﺮﯼ .
ﺑﺎ ﻏﯿﺾ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺳﺮﺷﻮ ﻋﯿﻦ ﺧﺮﻭﺳﯽ
ﮐﻪ ﻗﺼﺪ ﺟﻨﮓ ﺩﺍﺭﻩ ، ﺧﻢ ﮐﺮﺩ و
ﯾﻪ ﻗﺪﻡ ﺟﻠﻮ ﺍﻭﻣﺪ :
ﻫﯽ ! ﺩﺧﺘﺮﮎ ﻣﺮﺩﻧﯽ ﺩﺭﺳﺖ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﺎ .
ﻣﺘﻘﺎﺑﻼ ﺑﺎﺣﺎلتی ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮﺩﺵ ﺟﻠﻮ ﺭﻓﺘﻢ
- ﺩﺭﺳﺖ ﺻﺤﺒﺖ ﻧﮑﻨﻢ ﻣﯿﺨﻮﺍﯼ ﭼﻪ ....
ﻭ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺣﺮﻓﻢ ﺭﻭ ﻧﺪﺍﺩﻡ، ﺍﺳﺘﻌﻔﺮﺍﻟﻠﻪ ﯼ ﮔﻔﺘﻢ .
ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﻭ ﺑﯽ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ ﮐﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﺩﺍﺷﺖ
ﻏُﺮ ﻣﯽ ﺯﺩ ﺭﺍﻩ ﺧﻮﻧﻪ ﺭﻭ ﺩﺭ ﭘﯿﺶ ﮔﺮﻓﺘﻢ .
ﭼﺮﺍ ﻣﻦ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﮐﺮﺩﻡ ﮐﻪ ﻣﺤﻤﺪ تاکید کرده بود
ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﻭﺝ ﺩﻫﻦ ﺑﻪ ﺩﻫﻦ ﮐﺴﯽ ﻧﺸﻮ !
ﺑﺎ ﯾﺎﺩﺁﻭﺭﯼ ﻣﺤﻤﺪ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻏﻢ
ﻋﺎﻟﻢ ﺗﻮ ﺩﻟﻢ ﻧﺸﺴﺖ، ﻭ ﺑﻐﺾ ﺍﻡ ﮔﺮﻓﺖ .
ﺍﻣﺎ ﺍﯾﻦ ﺣﺎﻟﻢ ﺯﯾﺎﺩ ﺩﻭﺍﻡ ﻧﯿﻮﺭﺩ،
ﭼﻮﻥ از خم کوچه ﭘﯿﭽﯿﺪﻡ ﻭ ﺑﺎ ﺩﯾﺪﻥ ﺍﺳﻤﺎﻋﯿﻞ
ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﭼﻨﺪﺵ ﺗﺮﯾﻦ ﻭ ﻣﻨﻔﻮﺭﺗﺮﯾﻦ ﻣﻮﺟﻮد
ﮐﻞ ﺯﻣﯿﻦ ﻭ ﺍﯾﻦ ﻣﺤﻠﻪ ﻧﻔﺮﺕ ﺗﻮ نگاهم ﻧﺸﺴﺖ .
ﺑﺎ ﺍﻭﻥ ﻧﮕﺎﻩ ﻫﯿﺰﺵ ﯾﻪ ﺟﻮﺭﯼ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ
ﮐﻪ ﺍﻧﮕﺎﺭ لخت ﺭﻭ ﺑﻪ ﺭﻭﺵ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻡ،
ﭼﺸﻢ ﻏﺮﻩ ﯼ ﺑﻬﺶ ﺭفت
ﮐﻪ ﻧﯿﺶ ﺧﻨﺪﯼ ﺯﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ :
ﺁﯾﻨﯽ " ﺁﯾﻨﺎﺯ " ﺩﯾﮕﻪ ﺍﯾﻦ ﭼﺸﻢ ﻏﺮﻩ ﻫﺎ
ﺭﻭ ﺑﺮﺍﻡ ﻧﺮﻭ، ﻣﯽ ﺩﻭﻧﯽ ﮐﻪ ﺷﯿﻔﺘﻪ ﺍﯾﻦ ﻧﮕﺎﻫﺎتم
ﺍﮔﻪ ﺗﺎ ﺍﻻﻧﻢ ﮐﺎﺭﯼ ﻧﮑﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻮﺩ .
ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺷﯿﻄﺎﻧﯽ ﺭﻭ ﻟﺒﺶ ﻧﺸﺴﺖ،
ﻭ ﭘﺎﺷﻮ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻢ ﺑﻪ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﺗﮑﯿﻪ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺭﻭ،
ﺭﻭﯼ ﺯﻣﯿﻦ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﯾﻪ ﻗﺪﻡ ﺟﻠﻮ ﺍﻭﻣﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ :
ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﺩﯾﮕﻪ ﻣﺤﻤﺪ ﻧﯿﺴﺘﺶ ﻭ ...
ﺍﺯ ﺭﻓﺘﻦ ﻭ ﻧﺒﻮﺩﻥ ﻣﺤﻤﺪ ﻧﺎﺭﺍﺣﺖ ﺑﻮﺩﻡ
ﻭ ﺍﯾﻦ ﮐﻮﺩﻥ ﻫﻢ ﺑﺪﺗﺮﯾﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﺭﻭ ﺑﺮﺍی
ﺯﺭ ﺯﺩﻥ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﮐﺮﺩ، ﺩﺍﺷﺖ ﺣﺮﻑ ﻣﯽ ﺯﺩ
ﮐﻪ ﺳﯿﻠﯽ ﻣﺤﮑﻤﯽ ﺗﻮ ﺻﻮﺭﺗﺶ ﺯﺩﻡ،
ﺑﺎ ﺣﺮﺹ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺗﺶ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺳﯿﻠﯽ ﮐﻪ ﺯﺩم
ﺑﻪ ﺳﻤﺖِ ﭼﭗ ﮐﺞ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ؛ ﺯﻝ ﺯﺩﻡ ﻭ ﮔﻔﺘﻢ :
ﻣﺤﻤﺪ ﻧﯿﺴﺘﺶ ﻭ ﺗﻮ ﺑﺎﺯﻫﻢ
ﻫﯿﭻ ﮔﻬﯽ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﯽ ﺑﺨﻮﺭﯼ .
ﺗﺎ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺰﻧﻪ،
ﺭﺍﻫﻢ ﺭﻭ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻤﺖِ ﺧﻮﻧﻪ ﺭﻓﺘﻢ .
ﺿﺮﺑﻪ ﯼ ﺑﻪ ﺩﺭ ﺁﻫﻨﯽ ﺯﻫﻮﺍﺭ ﺩﺭ ﺭﻓﺘﻪ ی
ﮐﻪ ﺣﮑﻢ ﺩﺭ ﺧﻮﻧﻪ ﻓﮑﺴﺘﻨﯿﻤﻮﻥ ﺭﻭ ﺩﺍﺷﺖ ﺯﺩﻡ .
ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﺎﺯ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﺩﻗﯿﻖ ﺩﺭ ﻫﻤﻮﻥ
ﺣﺎﻝ ﮐﻪ 10 ﺑﺎﺭ عقب جلو شد.
ﭘﻮﺯﺧﻨﺪﯼ ﺯﺩﻡ ﻭ ﺭﻓﺘﻢ ﺩﺍﺧﻞ،
ﺩﺭﻭ ﺑﺴﺘﻢ ﻭ ﺗﺎ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺻﺪﺍﯼ ﻣﺎﻣﺎﻥ ﺑﺰﻧﻢ .
ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺑﻪ 4 ﮐﻔﺶ ﻣﺮﺩﻭﻧﻪ ﯼ ﮐﻪ ﺟﻠﻮی
ﺩﺭ ﺍﺗﺎﻕ ﺑﻮﺩ ﺍﻓﺘﺎﺩ، ﺍﺯ ﻓﮑﺮ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺍﻻﻥ ﺗﻮ
ﺍﻭﻥ ﺍﺗﺎﻕ ﭼﻪ ﻭﺿﻊ ﺍَﺳﻔﻨﺎﮐﯽ ﻫﺴﺖ؛
ﻗﯿﺎﻓﻢ ﺗﻮ ﻫﻢ ﺭﻓﺖ، ﺑﺮﺍﯼ ﺑﺎﺭ ﻫﺰﺍﺭﻭﻡ ﺍﺯ ﻧﺒﻮﺩﻥ
ﻣﺤﻤﺪ ﺩﻟﻢ ﮔﺮﻓﺖ، ﮐﺎﺵ ﺍﻻﻥ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺑﻮﺩ،
ﺧﻮﺏ ﻣﯿﺪﻭﻧﺴﺘﻢ ﺍﮔﻪ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺑﻮﺩ ﻣﺎﻣﺎﻥ ﻫﯿﭻ ﻭﻗﺖ
ﺟﺮﻋﺖ ﻧﻤﯽ ﮐﺮﺩ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭﻫﺎﺵ ﺭﻭ ﺩﺍﺧﻞ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﯿﺎﺭﻩ .
ﮔﻔﺘﻢ ﻣﺎﻣﺎﻥ !
ﺍﻣﺎ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﻣﺎﺩﺭ ﺑﻮﺩ؟
ﺍﯾﻦ ﺁﺩﻡ ﺑﻪ ﻫﺮ ﭼﯿﺰﯼ ﻣﯽ ﺧﻮﺭﺩ، ﺍِﻻ ﻣﺎﺩﺭ .
ﺑﺎ ﺻﺪﺍﯼ ﺧﻨﺪﻩ ﯼ ﮐﺮﯾﻬﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺍﺗﺎﻕ ﺍﻭﻣﺪ،
ﺧﺸﻢ ﺗﻤﺎﻡ ﻭﺟﻮﺩﻡ ﺭﻭ ﮔﺮﻓﺘﻪ؛
ﺑﺎ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻣﺤﻤﺪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺍﮔﻪ ﺍﯾﻦ ﻭﺿﻊ ﭘﯿﺶ ﺁﻣﺪ
ﺣﺘﻤﺎ ﺑﯽ ﺳﺮﻭ ﺻﺪﺍ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﻡ ﺑﯿﺮﻭﻥ،
ﺍﻣﺎ ﻧﻪ ﻃﺎﻗﺖ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ ﺑﺮﻡ ﻭ ﺧﻮﻧﻪ ﺭو
ﺑﺮﺍﯼ ﺍﯾﻦ ﺯﻧﯽ ﮐﻪ ﺧﻮﺍﻩ ﻧﺎﺧﻮﺍﻩ ﯼ ﻣﻦ،
ﻣﺎﺩﺭﻡ ﻫﺴﺖ ﻭ ﺍﻭﻥ ﻣﺮﺩﻫﺎﯼ ﻫـﻮﺱ ﺑﺎﺯ
ﮐﺜﯿﻒ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺰﺍﺭﻡ .
ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺭﻭ ﺑﯿﻦ ﺣﯿﺎﻁ ﭼﺮﺧﻮﻧﺪﻡ ﺗﺎ
ﯾﻪ ﭼﯿﺰﯼ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﻨﻢ ﻭ ﺑﺮﺩﺍﺭﻡ، ﺣﯿﺎﻃﯽ ﮐﻪ
ﺑﺮ ﺧﻼﻑ ﺧﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺯﻭﺭ 40 ﻣﺘﺮ
ﻣﯿﺸﺪ؛ ﺑﺰﺭﮒ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺭﻭﺯﯼ ﺣﯿﺎﻁ
ﺭﻧﮓ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻣﯽ ﺩﯾﺪ ﯾﺎ ﺣﺪﺍﻗﻞ ﺩﺭ
ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺭﻭ ﺑﻮﺩ؛ ﺷﺎﯾﺪ ﺳﺮ ﻫﻢ سه
ﺗﺎ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺟﺎ ﻣﯿﺸﺪ .
ﻭ ﺍﯾﻦ ﺣﯿﺎﻁ ﺷﺎﻫﮑﺎﺭ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮﻩ
ﻋﻘﻞ ﻧﺎﻗﺺ ﻣﻌﻤﺎﺭ ﺍﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻮﺩ؛
ﮐﻪ ﺟﺎﯼ ﻋﻘﻞ ﺗﻮ ﺳﺮﺵ ﭘﺎﺭﻩ ﺁﺟﺮ ﺑﻮﺩ،
ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺑﻪ ﭼﻮﺏ ﺑﺰﺭﮒ و
ﺿﺨﯿﻤﯽ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﮐﻪ ﮐﻨﺎﺭ ﺣﻮﺿﭽﻪ ﯼ ﻫﻤﯿﺸﻪ
ﺧﺸﮏ ﻭﺳﻂ ﺣﯿﺎﻁ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ،
ﺑﺎ ﻗﺪﻡ ﻫﺎﯼ ﺁﺭﻭﻡ ﺑﻪ ﺳﻤﺖِ ﺩﺭ ﺭﻓﺘﻢ
ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﭘﺸﺖ ﺩﺭ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻡ ﺗﺎ ﺑﻔﻬﻤﻢ
ﭼﯽ ﻣﯽ ﮔﻦ، ﺍﻣﺎ ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪﻥ ﭼﻨﺪ ﺟﻤﻠﻪ؛
ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﻤﻮﻥ ﭼﻨﺪ ﺟﻤﻠﻪ ﺣﺎﻟﻢ ﺩﺍﺷﺖ
ﺑﻬﻢ ﻣﯽ ﺧﻮﺭﺩ ﻃﺎﻗﺖ ﻧﯿﻮﺭﺩﻡ .
ﮔﻮﺷﯽ ﻧﻮﮐﯿﺎ ﺳﺎﺩﻩ ﯼ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻮﺩ
ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺑﺮﻩ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﺍﺩه بودش
ﺭﻭ ﺍﺯ ﺗﻮ ﮐﯿﻒ ﺳﯿﺎﻩ ﻭ ﺭﻧﮓ ﭘﺮﯾﺪﻩ ﺍﻡ ﺩﺭ ﺁﻭﺭﺩﻡ؛
ﺣﺘﻤﺎ ﺍﯾﻦ ﺟﺎ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺍﺯﺵ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﮐﻨﻢ
ﭘﻨﺠﻪ ﻫﺎﯼ ﺩﺳﺘﻢ ﺭﻭ ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ ﺩﻭﺭ ﭼﻮﺏ
ﺣﻠﻘﻪ ﮐﺮﺩﻡ، ﻧﻔﺴﻢ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﺩﻡ ﻭ ﺑﺎﺯ ﺩﻡ ﮐﺮﺩﻡ .
ﺑﺎ ﯾﻪ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﺤﮑﻢ ﺑﺎ ﭘﺎ ﺑﻪ ﺩﺭ ﺯﺩ
ﮐﻪ ﺩﺭ ﺑﺎ ﺻﺪﺍﯼ ﺑﺪﯼ ﺑﺎﺯ ﺷﺪ،
ﺑﺎ ﺩﯾﺪﻥ ﺻﺤﻨﻪ ﯼ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺭﻭﻡ؛
ﻭﺣﺸﺖ ﺯﺩﻩ ﯾﻪ ﻗﺪﻡ ﻋﻘﺐ ﺭﻓﺘﻢ،
ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻡ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﺴﺘﻢ
ﺗﺎ ﻧﺒﯿﻨﻢ ﺍﻭﺿﺎﻉ ﻟﺠﻦ ﻭﺍﺭ ﻣﺎﻣﺎﻥ ﺭﻭ .
ﻗﻠﺒﻢ ﺍﺯ ﺗﺮﺱ ﺗﭙﺶ ﮔﺮﻓﺖ،
ﻣﺎﻣﺎﻥ ﺑﺎ ﺻﺪﺍﯼ ﺁﺭﻭﻡ ﻭ ﺧﻤـﺎﺭ ﻭ ﮐﺸﯿﺪﻩ ﯼ ﮔﻔﺖ :
ﺑﻪ ﺁﯾﻨﺎﺯ ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﺍﻭﻣﺪﯼ؟
ﻋﺼﺒﯽ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ، ﺍﻣﺎ ﺑﺎﺯ ﺗﺎ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺑﻪ
ﻭﺿﻊ ﺍَﺳﻔﻨﺎﮎ ﺍﻭﻥ 5 ﻧﻔﺮ ﺍﻓﺘﺎد
ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ . ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻧﮕﺎﻫﻢ
ﺑﻪ ﺯﻣﯿﻦ ﺑﻮﺩ ﺩﺍﺩ ﺯﺩﻡ :
ﺗﺎ 3 ﻣﯽ ﺷﻤﺎﺭﻡ ﮔﻮﺭﺗﻮﻥ ﺭﻭ ﮔﻢ کنید
ﻭﮔﺮﻧﻪ ﺑﻪ ﻭﺍﻟﻠﻪ ﻗﺴﻢ ﺯﻧﮓ ﻣﯽ ﺯنم
110 ﮐﻪ ﺑﯿﺎﺩ ﻣﺜﻞ ﺁﺷﻐﺎﻝ ﭘﺮﺗﺘﻮﻥ ﮐﻨﻪ ﺑﯿﺮﻭﻥ .
ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﺪﯾﺖ ﮐﻼﻣﻢ
ﭘﯽ ﺑﺒﺮﻥ ﭘﺎﻡ ﺭﻭ ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻪ ﺯﻣﯿﻦ ﮐﻮﺑﯿﺪﻡ
ﻭ ﺑﻠﻨﺪ ﺗﺮ ﺩﺍﺩ ﺯﺩﻡ :
ﯾﺎﻻ .
ﻣﺮﺩﯼ ﮐﻪ ﮐﻨﺎﺭِ ﻣﺎﻣﺎﻥ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ، ﮔﻔﺖ :
ﺍﯼ ﺑﺎﺑﺎ ﺧﻮﺷﮑﻞ ﺧﺎﻧﻮﻡ ﺷﺮ ﻧﺸﻮ
ﺩﯾﮕﻪ ﺑﯿﺎ، ﺑﯿﺎ ﻗﻮﻝ ﻣﯽ ﺩﻡ
ﺑﻪ ﺗﻮ ﻫﻢ ﺧﻮﺵ ﺑﮕﺬﺭﻩ .
ﻣﺎﻣﺎﻥ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺧﻨﺪﻩ ﮔﻔﺖ :
ﺭﺍﺳﺖ ﻣﯽ ﮔـﻪ ﺑﯿﺎ،
ﺁﯾﻨﺎﺯ ﻣﺤﻤﺪ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺩﯾﮕﻪ ﻧﯿﺴﺖ .
ﺩﯾﮕﻪ ﺗﺤﻤﻞ ﻧﮑﺮﺩﻡ ﻭ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺳﻤﺘﺸﻮﻥ،
ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺳﺮﺥ ﻣﺎﻣﺎﻥ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻢ
ﻭ ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻧﻔﺮﺗﯽ ﮔﻔﺘﻢ :
ﯾﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﺍﻻﻥ ﻣﯽ ﮔﯽ ﮔﻮﺭﺷﻮﻥ ﺭﻭ
ﮔﻢ ﮐﻨﻦ ﯾﺎ ﻣﻦ ﻣﯽ ﺩﻭﻧﻢ ﺑﺎ تو
ﻭ ﺍﯾﻦ ﺳﮓ ﻫﺎﯼ ﺑﻮ ﮔﻨﺪﻭ .
ﻭ وﺍﻗﻌﺎ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺍﺯ ﺑﻮﯼ ﮔﻨﺪﺷﻮﻥ ﺧﻔﻪ ﻣﯽ ﺷﺪﻡ،
ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺻﺪ ﺳﺎﻝ ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻥ ﺣﻤﺎﻡ ﻟﺠﻦ ﻫﺎ .
البته خوب می دونستم این موی گند
سر منشاش کجا و چی هست
اما به روی خودم نمی آوردم.
ﺁﺻﻒ، ﮐﻪ ﻋﻤﺮﯼ ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺳﻤﺶ ﻭ
ﺍﺯ ﻭﻗﺘﯽ ﺷﻨﺎﺧﺘﻤﺶ ﺩﺍﺭﻩ ﺩﻭﺭ
ﺍﺯ ﭼﺸﻢ ﺯﻥِ ﺑﺪﺑﺨﺘﺶ ﮐﺜﺎﻓﺖ ﮐﺎﺭﯼ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ
ﺑﺎ ﻏﯿﺾ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻟﺒﺎﺳﺶ
ﺩﺳﺘﯽ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ ﮔﻔﺖ :
ﻫﯽ ﺩﺧﺘﺮﻩ ﯼ ﺳﻠﯿﻄﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﭘﺮﻭ ﺷﺪﯾﺎ؛
ﺣﻮﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺣﺮﻑ ﺯﺩﻧﺖ ﺑﺎﺷﻪ .
ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﺍﻭﻣﺪ . ﮐﻪ ﺳﺮﯾﻊ ﺩﻭ ﻗﺪﻡ
ﻋﻘﺐ ﺭﻓﺘﻢ، ﭼﻮﺏ ﺭﻭ ﺟﻠﻮ ﮔﺮفتم
ﺍﻧﮕﺸﺖ ﺗﻬﺪﯾﺪﻡ ﺭﻭ ﺑﺎﻻ ﺁﻭﺭﺩﻡ :
ﯾﻪ ﻗﺪﻡ ﺩﯾﮕﻪ ﺟﻠﻮ ﺑﯿﺎﯼ ﺍﻧﻘﺪﺭ
ﺟﯿﻎ ﻣﯽ ﺯﻧﻢ ﺗﺎ ﻋﺎﻟﻢ ﻭ ﺁﺩﻡ ﺑﺮﯾﺰﻥ ﺭﻭ ﺳﺮﺗﻮﻥ .
ﭘﻮﺯﺧﻨﺪﯼ ﺯﺩ ﻭ ﺟﻠﻮ ﺍﻭﻣﺪ،
ﮐﻢ ﮐﻢ ﺟﺮاتم ﺩﺍﺷﺖ ﺟﺎﺵ ﺭﻭ ﺑﻪ ﻭﺣﺸﺖ
ﻭ ﺗﺮﺱ ﻣﯽ ﺩﺍﺩ . ﯾﻪ ﻗﺪﻡ ﺁﺭﻭﻡ ﻋﻘﺐ ﺭﻓﺘﻢ،
ﮐﻪ ﺑﺎﺯ ﺟﻠﻮ ﺍﻭﻣﺪ، ﺑﺎ ﺻﺪﺍﯼ ﮐﻪ ﺟﻮﻥ
ﻣﯽ ﮐﻨﺪﻡ ﮐﻪ ﻧﻠﺮﺯﻩ ﻭ ﺗﺮﺳﻢ ﺭﻭ ﻧﺸﻮﻥِ
ﺍﯾﻦ ﮔﺮﮒ ﻫﺎﯼ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﻧﺪﻡ ﮔﻔﺘﻢ :
- ﮔﻔﺘﻢ ﺟﻠﻮ ﻧﯿﺎﯼ...
